تعریف انواع اراضی
انواع اراضی به شرح ذیل تعریف می‌گردد:
الف - اراضی موات - زمینهایی است که سابقه احیاء و بهره‌برداری ندارد و به صورت طبیعی باقی مانده است.
ب - اراضی دایر - زمینهای احیاء شده‌ای است که مستمراً مورد بهره‌برداری است.
ج - اراضی آیش - زمین دایری است که به صورت متناوب طبق عرف محل برای دوره معین بدون کشت بماند.
د - اراضی بایر - زمینهایی است که سابقه احیاء دارد ولی به علت اعتراض و عدم بهره‌برداری برای مدت ۵ سال متوالی بدون عذر موجه متروک‌مانده و یا بماند.
ه - جنگل و بیشه طبیعی: جنگل یا بیشه طبیعی به مجتمعی اطلاق می‌شود متشکل را عرصه و هوایی و مرکب از موجودات زنده از منشاء نباتی(درخت - درختچه - بوته - نهال -علف - خزه) و حیوانی، صرف نظر از درجه تکامل آن که دست بشر در ایجاد و پرورش آن دخیل نبوده باشد.
و - مرتع: زمینی است اعم از کوه و دامنه یا زمین مسطح که در فصل چرا دارای پوششی از نباتات علوفه‌ای خودرو بوده و با توجه به سابقه چرا‌عرفاً مرتع شناخته شود،اراضی که آیش زراعتند ولو آن که دارای پوشش نباتات علوفه‌ای خودرو باشند مشمول تعریف مرتع نیستند. اگر مرتع دارای‌درختان جنگلی خودرو باشد مرتع مشجر نامیدهمی‌شود.
ز - اراضی جنگلی: به جنگل تکامل نیافته‌ای اطلاق می‌شود که به یکی از اشکال زیرباشد:
۱ - تعداد کنده درخت یا نهال با بوته جنگلی در هر هکتار آن جداگانه یا مجموعاً ازیکصد عدد تجاوز نماید.
۲ - درختان جنگلی به صورت پراکنده موجود باشد به نحوی که حجم آن در هر هکتار درشمال ایران (از حوزه آستارا تا حوزه گلیداغی) کمتر از‌پنجاه متر مکعب و در سایرنقاط ایران کمتر از بیست متر مکعب باشد.
اگر در اراضی (بند ۲) درخت شمشاد وجود داشته باشد و حجم درختان آن بیش از سی مترمکعب در هکتار باشد جنگل شمشاد محسوب می‌گردد.
ح - اراضی مستحدثه: زمینی است که در نتیجه خشک افتادن آب دریاها - دریاچه‌ها وتغییر بستر رودخانه‌ها یا خشک شدن تالاب ایجاد شده‌باشد.
ط - اراضی ساحلی: زمینهایی است که در مجاورت حریم دریا و دریاچه و یا اراضی مستحدثه قرارداد و با توجه به تعریف انواع اراضی مذکور در‌این قانون بر حسب مورددر حکم یکی از آنها محسوب خواهد شد.
